RSS
კატეგორია
- ლექსები (13)
- ნახატები (16)
- Uncategorized (15)
-
პოსტები
აქივი
- ივლისი 2014 (1)
- ივნისი 2014 (1)
- მაისი 2014 (1)
- სექტემბერი 2013 (2)
- ივლისი 2013 (10)
- ივნისი 2013 (1)
- მაისი 2013 (6)
- აპრილი 2013 (5)
- მარტი 2013 (1)
- თებერვალი 2013 (9)
- იანვარი 2013 (7)
-
Join 9 other subscribers
tags
- 8 მარტი
- fish. women
- lia ukleba
- peizaJi
- WTF?
- ბუშტები
- გვამი
- გილოცავ 8 მარტს
- დაბადება
- დანა
- დედა
- ემი ვაინჰააუზი
- ექიმი
- ვაშლი
- ვირთხა
- ზომბი
- თევზი
- თოკი
- კარები
- კედლები
- ლეპტოპი
- ლექსები
- ლექსი
- ლია უკლება.
- ლიფი
- მარკეტინგი
- მდინარე
- მოლოდინი
- მოლოდინი საშოში
- მღვდელი
- ნაწლავები
- ნახატები
- ნახატები.ლია უკლება.
- ნახატი
- ოკეანე
- პაციენტი
- პეიზაჟი
- პისტოლეტი
- პლასტელინის ჩიტი
- პოლიცია
- საათი
- საყვავილე
- სიახლოვე
- სიბნელე
- სინოფსისი
- სიშორე
- სიჩუმე
- სიჩუმეე
- სიცივე
- სიხარული
- სუიციდი
- სურვილები
- სხეული
- ტანგო
- ტარაკანა
- უკლება ლია
- ფანატიზმი
- ფეხმძიმე
- ფიქრი
- ფოტო
- ქალი
- ქორწილი
- ღვთისმშობელი
- შენს თვალწინ
- შუა თითი
- ჩუსტები
- ცინიკოსი
- ძუძუ
- ხალხი
- ხელი
- “ბასანოჩკები”
Monthly Archives: თებერვალი 2013
შენს დიდ ოთახში სიცივეა… ვზივართ საწოლზე და ლეპტოპში ვუსმენთ მუსიკას, ან არ ვუსმენთ, არა, არ ვუსმენთ, ანდა მარტო იმისთვის ვუსმენთ, რომ სიშორე არ გახდეს ცხადი. შენი ბრალი არაფერია… ორივენ ვიცით, აქ ჰაერიც არ არის ჩემი, არათუ ნივთი, არათუ მზერა, არათუ … Continue reading
აქ სიბნელეა და სველი,ლორწოვანი კედლები ამღვრეულ წყალში მოკუნტული ვწევარ აქ არაფერი ხდება უკვე წლებია აქ მხოლოდ მოლოდინია სიჩუმე და მოლოდინი … დაბადების.
დედა, მე დიდი ხანია სახლს აღარ ვალაგებ, სრულიად შიშველი ვიძინებ და ღმერთისაც აღარ მწამს. დედა, მე დავიღალე და ფერებს ვეღარ ვარჩევ ვეღარც ხასიათს ვურჩევ მეზობლებს. დედა, შენი სურათი ჩამოვხსენი უკვე კედლიდან და იქ ახლა ემი ვაინჰაუზის ფოტო ჰკიდია. დედა, გამომართვი … Continue reading
დიდი ხანია მდინარესთან ვზივარ… ბედნიერიც ვარ, მდინარესთან ჯდომა შევძელი. არც მუსიკის მოსმენა მინდა არც შენი, არც სხვა ხმაურის. სიჩუმე მასწავლის ლაპარაკს… მდინარესთან, რომელმაც შენი გვამი უნდა ჩამოატაროს.
კანალიზაციის ხუფებზე ფეხის შედგმა, როგორც გადარჩენა.როგორც სუიციდი, ერთწამიანი ვნება… თუ გადავრჩები მომდევნო ჭამდე ყველაფერი გარკვეულია. ნელ- ნელა ვიგონებთ გაცილებით დაცულ ხუფებს… და ასაკთან ერთად ჩავარდნის რისკიც მცირდება.